Zjadła mnie ambicja

Dosłownie pożarła. Do tej pory zastanawiam się, co ja chciałam osiągnąć? Nie chciało mi się robię normalnego treningu, a że od rana ciagle coś szło nie tak, postanowiłam się przebiec. Jak zwykle 5 kilometrów, w lekko średniej formie około 33 minuty. Na taki dzień jak dziś idealnie. Głowa się przewietrzy, myśli same poukładają.

Czy ja już wspominałam, że od momentu, kiedy otworzyłam oczy wszystko idzie nie tak jak powinno? Z bieganiem było podobnie. Może to głodne koty, którym przed wyjściem obiecałam, że dam im jeść po powrocie, rzuciły na mnie klątwę?

Źle wystartowałam, za szybko. Po kilkuset metrach moje nogi odmówiły posłuszeństwa, przybierając postać wielkich drewnianych kłód. Później czerwone światło, minuta truchtu 
w miejscu, kolega spotkany na tym przymusowym postoju i rozmowa z nim. Ledwo wymęczyłam trzy kilometry marszobiegiem, o czasie nie chce nawet wspominać. 
Czy było mi to potrzebne? Watpię. 

Jestem upartą osobą, która jak sobie coś założy, to musi to zrealizować. Założenie na maj było takie, do kolejnego pobytu w szpitalu, przez osiem dni (od wtorku) zrobię pięć treningów. Nie mogłam odpuścić. Znaczy mogłam, ale głowa mi na to nie pozwalała. 
Chora ambicja. W drodze powrotnej do domu wymyśliłam, że dorzucę do tych 3 kilometrów krótki trening z piłka z YouTube. Poszło lepiej. Skończyłam z czystym sumieniem, a nawet lepszym humorem. 

Po co to wszystko pisze? Ten dzień utwierdził mnie w przekonaniu, że naprawdę trzeba słuchać swojego ciała i sygnałów, jakie do nas wysyła. Kiedy jest zmęczone, daje nam o tym znać - słuchajmy go! Zaprzyjaźnijmy się z nim. Tylko to pomoże nam być zdrowym i pełnym sił. Odpoczynek jest równie ważny jak trening. Regenerujmy się i rozciągajmy. 

Jutro stawiam na stretching i relax :)